Բոլո՜րը տամ ու նվիրեմ, ինձ ո՛չ մի հուր թող չմնա՝
Դո՜ւ չմրսես ձմռան ցրտում.— բոլո՜րը քեզ...
Այստեղ Չարենցը ցույց է տալիս իր սերը սիրելի աղջկա նկատմամբ։Չարենցը չմտածելով իր մասին միայն մտածում է իր սիրելիյի մասին։
Աշխարհը մե բաղ է, գոզալ,— նստել ես դու բաղի մեջը,
Վարդ ես բացված՝ առավոտվա դրախտային շաղի մեջը,
Ժամ ես դարձել տեսքով քո սուրբ՝ Հ.ավլաբարի թաղի մեջը—
Սրտիս անուշ արտասուքին երկնային շա՛ղ պիտի ասե՛մ։
Չարենցը գովում է սիրած աղջկան։Վարդ ես բացված առավոտվա դրախտային շաղի մեջը։Այս տողում արդեն երեվում է գովերքի խոսքերը։
Երթամ — ուրիշ գոզալների գիրկը դնեմ գլուխս տաք՝
Քո էդ անուշ, ազիզ տեսքով հարբած ըլիմ մինչև էգուց։
Այս տողերը ես կմեկնաբանեմ քեֆչի Չարենցը։Չարենցը ուրախ է և իր ուրախությամբ կիսվում է ուրիշների հետ։
Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը,
Հ.ազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը,
Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը —
Էշխը կրակ կըլի՝ արին կմնա։
Այստեղ Չարենցը իր խոսքը նվիրում է մի աղջկա։Եվ ահա որտեղ էլ նմանեցնում է աղջկան գեղեցիկ վարդի։
Երբ էս հին աշխարհը մտա ես տաղով, սազով-քամանչով՛
Ի՞նչ պիտի անե աշխարհում էս անմիտ-անճարը, ասին։
Այստեղ Չարենցը հիասթափված է։Կարծես թե հոգնել է այս աշխարհից։
Комментариев нет:
Отправить комментарий